Friday, December 7, 2012

Jangan Biarkan Aku Sendiri 3







"Tasya, lunch with me? Today!"

"Kenapa encik panggil saya Tasya? My name is Iylia!" suka betul la mamat ni panggil aku Tasya. Kang ada yang terikut-ikut panggil Tasya. Nanti kalau ramai yang panggil Tasya dah tak popular la nama tu.

"Tapi nama awak pun Tasya juga kan? Waktu kita sekolah dulu boleh je saya panggil awak , Tasya. Sekarang kenapa nak ubah nama pula?" Pelik betul la budak ni. Tapi comel!

"Itu dulu. Dulu dan sekarang lain." Aku nak suami aku dan keluarga aku je yang panggil aku Tasya. Lagipun nama Tasya dikenali sebagai anak dato. Sekarangkan aku bawa watak sebagai anak orang biasa.

"Apa-apa je la, Tasya. So, lunch with me?" 

"Tak nak la. Janji encik janji melayu. Saya nak janji orang arab. Baru boleh pakai. Encik janji dengan saya lepas tu nanti encik pergi keluar dengan orang lain. Saya hari tu punya la tahan perut tunggu encik, tapi encik? You enjoy with your girl!" Hah, lepas sudah kemarahan.

"Wow, awak marah? Dulu kalau marah awak akan menangis. Tapi sekarang awak tak menangis. Ajaib. Ok la, saya minta maaf. Hari tu memang saya tak dapat elak. Awak tak tahu tunang saya tu macam mana orangnya. Kalau itu yang dia nak saya kena ikut" hah, sekali jelas panjang lebar pula.

"Saya sebagai pekerja hanya menurut perintah. Tapi, kalau saya tertunggu lagi, saya tidak akan teragak-agak  untuk saman encik." ceh, tersenyum lebar mamat ni. Lempang kang!









"Tasya, kenapa awak kerja dengan saya sedangkan awak ada syarikat sendiri? Lepas tu siap kenalkan diri awak sebagai Iylia. Tanpa perkataan dato pula tu?" Sudah lama nak tanya tapi ada saja halangan.

"Sebenarnya saya nak berdikari. Saya nak orang layan saya macam orang biasa dan bukannya anak dato."

"Keluarga awak tak kisah?"

"Mula-mula Mira je yang sokong saya. Mama dan papa memang tak bagi. Tapi akhirnya bila Mira dan saya jelaskan, mama dan papa setuju."

"Kalau saya pun saya tak bagi."

Eh, sibuk je mamat ni. Biar la aku nak buat apa pun. "Kenapa pula awak tak bagi. Suka hati saya la nak buat apa pun. Cuma papa saya la yang tak percayakan saya."

"Maksud saya, kalau awak ni anak saya, saya pun tak bagi. Sebab awak tu nampak je ganas, garang, tapi sebenarnya awak tu lembut, manja, cepat merajuk. Memang la papa awak tak percayakan awak. Sebab dengan sifat dan sikap awak tu mana boleh percaya sangat."

"Panjangnya awak kutuk dan puji saya." Aku tinggal juga dia dekat sini. Nasib aku datang naik kereta dia. Kalau aku tinggal dia siapa nak hantar aku balik.

"One more question. Kenapa dekat pejabat awak panggil encik tapi bila dekat luar macam sekarang ni awak panggil saya macam dulu." Noor Iylia Natasya memang pelik sejak azali.

"Oh, haahlah. Baru saya perasan. Ianya spontan. Kenapa? Awak tak suka ke? Awak nak saya panggil awak encik walau di mana pun saya berada? Maafkan saya." Kalau dia tak tanya mesti aku tak perasan sampai bila-bila.

"Tak, saya tak kata apa-apa pun. Saya tanya je. Saya tak kisah dan tak akan pernah kisah awak nak panggil saya apa pun. Lagipun kita kawan walaupun sudah lama terpisah."

Oh tak kisah aku panggil apa pun!? Kalau macam tu aku panggil dia pakcik tongkang pecah. Dia tak kisahkan!

"Lepas makan teman saya pergi beli baju." Alang-alang dah bawa dia keluar minta tolong je la. Lagipun aku bukannya tau sangat pilih-pilih baju ni.

"Awak ni memang la. Nanti lambat masuk pejabat macam mana?" Banyak songeh pulak pakcik tongkang pecah ni. Tadi kat pejabat ajak makan bukannya ajak beli baju.

"Dekat pejabat arahan. Sekarang ni saya minta tolong sebagai kawan. Lagipun kalau awak masuk pejabat lambat tak ada siapa yang marah sebab awak keluar dengan saya."









"Saya rasa yang ini sesuai." Baju kemeja batik aku acukan ke badannya. Walah, cantiknya corak dia. Kain lembut gila.

"Hurm, nice! Saya pergi cuba kejap."

Sementara menunggu Saiful mencuba baju, Tasya melilau melihat pakaian yang ada. Tetapi lain pula yang terlihat. 'Weyh, tu bukan tunang Saiful ke? Dengan mamat mana pula tu? Mesra gila. Nak kata abang dia macam tak je. Sebab mamat tu mat salih. Ah, jangan masuk campur la, Tasya oit.'

'Apa la Tasya ni mengintai sampai aku dekat sini pun dia tak perasan?' "Tasya!"

Sergahan Saiful telah berjaya membuatkan jantung Tasya berhenti selama 10 saat. 'Gila! Mati kang aku dekat shopping mall ni.' "Saiful Naim! Saya tahu la nama saya tu sedap dan tenang apabila disebut. Tapi ketahuilah anda bahawasanya, nama saya yang sedap lagi cantik tu akan rosak bila awak panggil macam tu!"

Tersenyum senget Saiful mendengar Tasya perasan. "Saya suka baju kemaja batik yang awak pilih ni. Terima kasih sebab bantu saya." Pandai Tasya memilih baju. Sememangnya Saiful suka baju yang dipilih oleh Tasya tadi.

'Eh, hal tadi!' "Kenapa awak tak minta tolong tunang awak je yang teman awak beli baju?" Agak-agak dia kata aku ni busybody ke tak?

"Dia kalau tentang pakaian perempuan memang nombor satu. Tapi kalau pakaian lelaki nombor hancus. Lagipun dia tak ada dekat Malaysia sekarang ni. Dia kan model. Sekarang ni dia ada dekat US ada fashion show." Kalau aku beritahu mummy yang Tasya temankan aku beli baju dan bukannya tunang aku, mesti mummy tanya soalan yang sama. Nama saja tunang anak lelaki dia tapi mummy bukan kenal sangat pun dekat tunang aku tu. Mula-mula pun mummy tak setuju aku nak bertunang.

'Oh, tunang dia tak ada dekat Malaysia. Maknanya yang aku nampak tadi tu pelanduk empat serupa la. Ish, Tasya! Rosak peribahasa.'









"Wah, baru masuk kerja. Lambat pula tu. Lepas tu masuk kerja sekali dengan Encik Saiful." Eh, aku dengar orang bercakap. Aku datang sini nak bancuh air tapi disambut oleh suara pula. Gelas, mug, segala yang ada dekat sini boleh bercakap ke?'

"Hey, kau tengok apa? Aku nak kau jauhkan diri kau daripada Encik Saiful. Dia tu aku yang punya, faham? Kau pekerja baru tak layak untuk dia."

Alah, aku ingatkan pontianak mana la yang bercakap rupa-rupanya minah melaram ni. Orang datang pejabat nak kerja dia datang pejabat macam pergi fashion show. Lepas tu kerja dia mengorat orang dan mengumpat. Dah la mata macam unta penangan bulu mata palsu. Pipi macam orang demam kura. Merah semacam. Mulut pulak bergincu sakan. Setiap jam tukar warna gincu. Banyak orang cakap yang dia ni memang suka cari pasal dengan pekerja baru. Aku ingatkan semua staf dekat sini baik. Rupanya tersesat juga seorang.

"Cik Salena, awak tak puas hati apa dekat saya? Daripada hari pertama saya kerja sampai sekarang awak memang suka sangat cari pasal dengan saya. Kalau awak nak sangat Encik Saiful tu, ambil la. Tapi awak ni memang maruah rendah. Sebab ada niat nak rampas tunang orang. Encik Saiful tak pandang orang macam awak. Dia pandang perempuan macam saya. Tunang dia pun nasib- nasib je tu." Fullamak! Kalau Saiful dengar agak-agak dia marah tak? Hentam je la. Aku dah lama tak fire orang ni. Tu yang kali ni aku fire panjang-panjang.

Selepas meluahkan ayat dusta tersebut, Tasya terus tinggalkan Salena disitu yang sedang berangin. 'Kau punya pasal tak jadi aku nak minum.









Air mata sudah menitis dan tak kuasa Tasya hendak mengesatnya lagi. 'Aku pergi tandas tak sampai 5 minit handphone aku dah berkecai. Aku tahu siapa punya kerja. Boleh je aku beli baru. Tapi handphone baru tak akan sama dengan yang ni. Ini hadiah arwah nenek sebelum meninggal. May Allah bless you, Salena!'

Tasya terus menangis. 'Orang semua dah balik so, tak ada masalah aku nak menangis.' Selepas mengemas barang-barang, Tasya berjalan ke kereta dengan linangan air mata. 'Heran, air mata ni memang tak nak berhenti ke? Aku benci kau, Salena!' Pedal minyak ditekan rapat ke lantai dan vroooooooom.


No comments:

Post a Comment